Seculier humanisme
Humanisme als levensbeschouwing, ook wel seculair of modern humanisme genoemd, is een moderne vorm van humanisme die:
- de mens centraal stelt.
- uitgaat van de waarde van de mens.
- het humanisme gaat uit van rede, ethiek en rechtvaardigheid.
- het houdt zich bezig met de vraag hoe mensen een aangenaam en gelukkig leven kunnen leiden.
- daarnaast is men tegen het gebruik van het bovennatuurlijke en het spirituele om de moraal te bepalen en besluitvorming te beïnvloeden.
De term ‘seculier humanisme’ is in de 20e eeuw ontstaan, om een duidelijk onderscheid te maken met ‘religieus humanisme’.
De term ‘humanisme’ werd in 1808 voorgesteld door de Duitse filosoof Friedrich Immanuel Niethammer als humanismus en had aanvankelijk een pedagogische betekenis. Het komt in de jaren 1840 in het Nederlands vaak voor als humanismus, later pas als humanisme en kan dan ook levensbeschouwelijke betekenis aannemen, waarbij het vrijwel altijd geldt als alternatief voor het dan dominante protestantse christendom in Nederland.
Vooral door Allard Pierson en Spinozakenner Johannes van Vloten werd ‘humanisme’ een niet-
Jaap van Praag was daarbij een belangrijke richtingaangever. Hij was voorzitter tot 1967.