Ignatius van Loyola

Ignatius van Loyola (Baskisch: Ignazio Loiolakoa; Spaans: Ignacio de Loyola) (kasteel Loyola bij Azpeitia, 24 december 1491 - Rome, 31 juli 1556) was een Spaans geestelijke. Hij staat bekend als oprichter (in 1539) en eerste generaal overste van de Jezuïtenorde (de Sociëteit van Jezus).

Ignatius van Loyola was de zoon van een Spaanse edelman die tijdens zijn jonge jaren een losbandig leven zou hebben geleid. Tijdens zijn diensttijd in het Spaanse leger kwam er in 1521 tijdens de Franse belegering van Pamplona, een ommekeer. Een kanonskogel schoot tussen zijn benen door die zijn beide benen verwondde. Tijdens zijn ziekbed ontdekte hij verschillende bewegingen in zijn ziel, al naar gelang de aard van de verschillende soorten literatuur die hij las. Dit was het begin van wat hij later, in zijn geestelijke oefeningen, de onderscheiding der geesten noemde.[1] Na zijn herstel ondernam hij in 1534 met zes anderen vanuit Parijs een pelgrimsreis naar Palestina. Loyola werd in 1537 te Venetië tot priester gewijd.

Hij overleed in 1556 en ligt in Rome begraven in de jezuïetenkerk Gesù.

In Loyola, in Spaans Baskenland, zijn geboorteplek, werd een klooster en een kerk gebouwd, gewijd aan Ignatius, waarnaar bedevaarten worden ondernomen.