De palmariaanse kerk / Sedisvacantisme


Het sedisvacantisme (sedevacantisme, sedisvacantisten, sedesvacantisten, sedevacantisten, sedisvacatio abnormalis, leegzetelaars) is een stroming onder traditionalistische katholieken die zich tegen de vernieuwingen van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) verzetten. Volgens het sedisvacantisme zijn de pausen na Pius XII, die regeerde van 1939 tot 1958, onrechtmatige en bijgevolg ongeldige bezetters van de Heilige Stoel en het Vaticaan en bestaat er sinds 1958 een buitengewone periode van sedisvacatie. Er zijn echter ook sedisvacantisten die 1963 aannemen als beginpunt van de sedisvacantie.


De wereldwijd verspreide traditionalistische rooms-katholieken die de sedisvacantistische opvatting huldigen, dat er sinds de dood van Pius XII (of 1963: ondertekening constitutie Sacrosanctum Concilium en de encycliek Pacem in terris door Johannes XXIII) geen rechtsgeldige paus meer geweest is. Deze buitengewone sedisvacatie van de Heilige Stoel is - volgens hun uitleg - tot stand gekomen door de publieke ketterij waartoe alle "conciliaire pausen" vervallen zouden zijn. Volgens deze sedisvacantisten bevatten bepaalde delen van de decreten van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) dwalingen en ook de Nieuwe Mis (Novus Ordo Missae) van Paulus VI vinden zij ketters (neo-protestants en seculier-humanistisch). Met name worden genoemd: de principiële godsdienstvrijheid van Dignitatis Humanae (veroordeeld door Pius' IX Quanta Cura), de Oecumene-idee volgens Unitatis Redintegratio (volgens hen tegengesteld aan onder meer Mortalium Animos, 1928 en Mystici Corporis, 1943) en het heilsuniversalisme van Johannes-Paulus II (encycliek Redemptor Hominis, 1978). Samenvattend wordt er beweerd, dat het Modernisme (en soms de Vrijmetselarij) via opeenvolgende onrechtmatigde conclaven beslag heeft weten te leggen op de pauselijke troon.


Iglesia Católica Palmariana (Spanje)


De palmariaanse kerk zou zijn gesticht nadat aan mensen uit de streek in een nabijgelegen veld een reeks misterieuze visioenen was geopenbaard. Volgens de verhalen was de maagd Maria aan hen verschenen. Ze had hen gewaarschuwd dat de katholieke kerk was besmet met de ‘ketterij van het modernisme’ en dat het ware geloof diende te worden beschermd. Sterker nog, de Heilige Maagd had erop aangedrongen een nieuwe kerk te stichten en de huidige paus in Rome af te zweren. De overtuiging dat de paus in het Vaticaan niet de ware plaatsvervanger van God op aarde was, werd het ‘sedisvacantisme’ genoemd, het geloof dat de ‘zetel van Sint-Petrus letterlijk vacant was.


Het ware pauselijk leergezag (Magisterium) van de Rooms-Katholieke Kerk kan nooit dwalingen verspreiden, dus moeten de pausen sinds Pius XII, volgens het sedisvacantisme, op een of andere manier het pontificaat verloren of nooit op geldige wijze aanvaard hebben. Beroep wordt door de voorstanders van deze buitengewone Sede Vacante-positie gedaan op de bul Cum Ex Apostolatus Officio van paus Paulus IV (1556). De 16e-eeuwse Paulus IV was bang, dat een protestant tot paus gekozen zou kunnen worden. Ook wordt in het sedisvacantisme St. Robertus Bellarminus' werk De Romano Pontifice aangehaald, waarin deze kerkleraar verklaart, dat een ketterse paus automatisch zijn ambt verliest en, dat een publieke ketter nooit paus kan worden. In de Codex Iuris Canonici (kerkelijk wetboek) van 1917 verklaart canon 188, lid 4, dat "wie publiekelijk van het katholiek geloof afvalt" automatisch en zonder enige verklaring door een rechtbank zijn kerkelijk ambt en zijn kerkelijke rechtmatige ambtsuitoefening verliest.


Sedisvacantisme


Dit franquistisch symbool wordt regelmatig gebruikt in de palmariaanse kerk, die volgens de nationale Spaanse krant ‘El Pais’ haar eigen paus heeft en verscheidene meedogenloze heersers - onder wie Francisco Franko en Adolf Hitler- heilig heeft verklaart.


Het is allemaal begonnen met een mystiek visioen. In 1975 beweerde verzekeringsmakelaar Clemente Domingues Gómez dat hij een visioen had gehad waarin hij tot paus werd gekroond door Jezus Christus in eigen persoon. Clemente nam de pauselijke naam Gregorius XVII aan, brak met het Vaticaan en benoemde zijn eigen kardinalen. Hoewel zijn aanspraken door Rome werden verworpen, wist de nieuwe antipaus duizenden volgelingen bijeen te brengen en een reusachtig vermogen in te zamelen dat hem in staat stelde een kerk te bouwen als een fort, zijn geloof over de hele wereld uit te dragen en honderden palmariaanse bisschoppen te benoemen.